Bir gün,

Güzel bir bahane bulup gideceğim. 

Güzel bir bahane. 

Yalnızca bir tane. 

Kendim gibi.

Yanlış Yöne Giden Araçta İstenmeyen Otostopçu

 

Sıkıldığım için mi ? Yaşlandığım için mi ? Ya da çaba harcayıp, sonuç alınca dahi mutlu olmadığım için mi? 

Artık hiçbir şeyin istediğim gibi olmayacağına kanaat getirdiğimden bazı şeylere ses etmiyorum. 

 "Önemli değil, dedim. Oysa önemliydi, katlanamadığım, ama değiştiremediğim her şey gibi önemliydi."

                                                                                                                        Herta Müller

Biraz ağlayıp daha az gülüp gideceğiz elbet. Maceraya ne hacet?

 

Kaset yanımda ama kasetçalar da çalışmıyor

Berbat bir radyodan ufak cızırtılı bir ses ancak kulağıma gelen.

Bunun için mi biriktirdim onca şeyi? En azından daha iyi bir müzik duyamaz mıydım?

Bilmiyorum.

Belki de çoğu zaman biriktirdiğimiz bu şeylerin yararı, öldüğümüz bir geceye denk gelemiyor. Bu sebeple tam anlamıyla hazırlıklı olmak gerekiyor sanırım. Acaba her şeyin hazır olduğu bir ölüm mümkün mü ? İşte şimdi dört dörtlük hazırım diyebilir miyim? 

Kimden önce ya da kimden sonra ?

Böyle bir ayrım yapacak mıyım mesela? Yoksa kendime mi armağan edeceğim yalnızca. Bilmediğimiz onca şeyin ardında elimde yanlışlıkla cızırtılı ve istemediğim bir müziğin çaldığı radyoyla mı olacak törenim. Belki de o bile yok.

Belki de "o" bile...

Belki de "o",

ya da

"O"

Düştüğümü gören var mı ?

Tanıdık bir yerden bakamıyorum bulunduğum duruma. En güçlü bağlarımın hiç o kadar güçlü olmadığını, zayıf bağlarımın ise beni tutmaktan aciz olduklarını gördüm. 

Hayal ettiğim yerdeyim. 

İstenmeyen bir ot gibi bir küçük köküyle bahçeyi istila edecek gücü kuvveti olan, evrimin güçlü halkalarından biri değilim. Dinozordan, meteordan, buz devrinden, kıtlıklardan ve savaşlardan bir şekilde kendini kurtaran neslimin yok olan zayıf patalojilerinden biriyim. En sevimli, en istenen, büyük ve devasa çiçekler yerine az sayıda küçük ve tek renkli çiçekler açan, atılmaya kıyılmayan ama güneşte de yer bulamayıp sağa sola itilen bir saksı çiçeği (yim). 

Ve koptum...

Daha öncekilerden biraz daha sert esen bir rüzgardı bu yahut sallantıda olan halimi bir sonraki aşamaya taşıyan bir kedi patisiydi; saksıyı düşürüp kıran, kökümü gövdemden koparan. Ben çok güzel (!) bir bahçeden sen yer tutan bir çiçekten oldun. 

Gölgede heyecan içinde bekliyorum kurur muyum acaba diye. Altı ay ömrü kalan bir kanser hastası yedi ay yaşarsa artık ölümsüzüm diyebilir mi? Ben derim inanmaya hazır saf bir yapım var. Önce unutulmaya sonra unutmaya ama aslında asla unutmamaya tüm bunlar sürecinde de kendimi yakıp yıkmaya alışığım. 

Süreçte fark ediyorum ki, ilk defa kendime olan savaşımı kendim vermek çabasındayım. Bu kez ilk defe önce kendi içime döndüm, hatalarımla yüzleşiyorum, cevaplar vermeye çalışıyorum. Bu defa kimsenin kafamı dağıtmasına başka kavgalarla oyalamasına tahammülüm yok. 

Peki.. Dünden daha güçlü olduğuna inanan sözde çok kararlı bu köksüz çiçek yaşayacak mı?  

Kendimden Geriye

Sonunu görüyor gibiyim ama gördüğüm şeyin bana ait olup olmadığından pek emin değilim. 

Suskun, sessiz, kavgacı, saldırgan. 

Kendi çevreme dahi kendimi anlatamamın altında bu yatıyor tam olarak. Kendimi de henüz tanımıyor oluşum. Tam kendi kabuğuma çekilme hevesindeyken, balık arkadaşlar çağırıyor ya da kabuk o gün bana dar geliyor. Engel olamıyorum bu duruma ve aklıma hep "herkes mi böyle ?" sorusu geliyor. 

Blogumun artık tek bir kişi tarafından daha okunmuyor oluşu bana yazı yazmak konusunda daha büyük bir güven veriyor. Bu blogta yazanlardan tutun da okuyanlara kadar artık herkes evli ve koşuşturmacasına dalmış durumda. 

Ben ise geçmişle savaşını bitiremeden, gelecekle kavga ediyorum. 

Yuva'yı Yapan Güçlü Atışlar

“

   Yarınlar kadar yakın içimde fırtına,

   Bu dalgasız deniz durgun aldatır inanma.

   Yaslanıp gururumun kambur sırtına,

   Kendime rağmen durmam basar giderim.

     “

Kurduğun bu dünyanın sessiz ev sahibisin artık, konuğun gideli epey olmuş. Fırtınalar geçmiş, enkazdan kalanlar bir fay hattının etrafına içine yığılmış, inceden bir yağmur yağıyor...

Çıkışı var mı acaba ?

Kimse yeniden eskiye dönüşü vaad etmiyor. Zaten sen de eski günlerinin artık gerçek olduğuna inanmıyorsun. 

Hem gücün kaldı mı ki ?

İşte maalesef insan kalbi öylesine dayanıklı bir malzemeden imal edilmiştir ki, patlayıp sönmez, ölüp gitmez tüm vücuda inat ve umarsızca üzüldükçe daha hızlı atar, yoruldukça daha hızlı atar, canımız vücüdumuzdan çıkmak isteğiyle dolduğunda o büyük çabasıyla yine yeniden daha hızlı atar. Kendimize inanmadığımız bu her anımızda dönüp baktığımız yer; fikirlerine güvenilmemesi konusunda sürekli ikna edilmeye çalışıldığımız kalbimizdir.

Bu düzeni değiştirecek, her gün bir tuğlayı daha “yuva”ya katacak, fayları, yağmurun serin sularıyla dolduracak ve onu ehlilleştirecek yine senin kalbin olacak. Onun yaşama tutkusu ve inatçılığı bu işi “belki” uzun bir zamanda ancak hakkıyla yapacaktır.

Ama sanma ki bu mutlu bir sondur. Kalp kendini bununla kandırmayı da çok seven bir romantizme sahiptir. Yuvanın duvarları bu felaketin gediklerini ve çiziklerini üstünde hep barındıracak. Belki yeni felaketler de vuracak bu duvarları ama inan kalbinin direnişi yeniden yeniden inşa gücüne hep sahip olacak.

O yüzden dileğim hayatının akışı içinde ilahi güçlerin işin akışını şaşırtıcı bir şekilde kolaylaştırmasıdır.  Hayatının onca süresinde yalnızdın, bu yalnızlık çok zor değil, yalnızlığın ismine verilen anlamların hepsi boş ve anlamsız. Ona giden süreçler ise zor, sancılı ancak tam anlamıyla temiz ve saf. Kendin için en iyisinin ve güzelinin geleceğini kabullen.

İyi insanlar kötülükleri çekmekte diğerlerine göre bir adım daha öndedir. Bu da bizim güzel sınavlarımızın bir cilvesi ne yapalım. İşin güzel kısmı ailemizin ve kendi seçtiğimiz ailemizin bu zamanların en güzel imecesini sergilemesi. Onlardan bulduğun her hangi birisine sarıl ve bırakma gittiği yola seni de götürsün bırak. Sen bizleri yanında görme lütfunla zaten fazlasını yaptın, biz de belki senin için bir şeyler yapabiliriz.

Değil mi ?

Rahatla. Güven. Sarıl.

“

Cennet bu dünyadaymış derler,

Önünden geçmişim.

Köprüm hala sağlammış gördüm,

Üstünden geçmekteyim.

                                               “

Depremi Bekleyen Makarna -2-

Ne kadar uzak kaldık hayallerden. Geriye bakınca insan daha iyi fark ediyor. Aslanlarla yarışırken ben, şimdi isyan bile etmiyorum "bir fare de ben tutayım" derken.

Bir zamanlar sorular soranlar, cevapları yaratan olmuşlarsa bu benim suçum mu ?

Alışamıyorum bu sürece belki ben yanlış anladım da yanlış yollara girdim diyorum. Herkesin istediği olmak isterken kendimi bulamıyorum.

O topraklardan ben de yürüdüm, o yollardan geçerken ben de hayal kurdum, çoklukların arasında tek olsam da sizden biri gibi olmak için çaba sarf ettim. Yalnız kalmadım ama yanınızda da olamadım. Sanırım düşünen bir beyin için en rahatsız edici hissiyatta budur. Hem elinde sıfırla kalmak, hem de buna giden süreçleri bilmek.

Baştan başlayamayacak kadar cesaretsiz, isyan edecek kadar seviyesiz, isyan etmekten korkacak kadar korkak.

Yaa...

19 Mayıs Bildirisi

Mayıs’ın bu günü çok uzun bir zamandır artık kutlama amacını taşımıyor.

İşgal altında olan bir milletin, bağımsızlığının ve özgürlüğüne olan sevdasının yıl dönümünü kutlamasının bir anlamı yoktur. Var olduğumuz nokta, çağdaş dünyaya ait akli değerlerimizin ve kazançlarımızın gücünü ve varlığını neredeyse bir daha kazanılamayacak gibi kaybettiğimiz dönemdir.

Samsun’a çıkmak için illa ki, tüm kalelerimizin fethedilmesi tüm tersanelerimize girilmesini bekleyemeyiz. En ciddi kayıplarımızı bize önder olacak isimleri ve onların görüşlerini anlarken sığ ve yararcı olmamızdan ötürü kaybetmedik mi?

Kurtuluş yollarına düşmek için Mustafa Kemal’in gençliğe olan bildirisine konu ettiği tüm fiziksel unsurların gerçekleşmesini beklemek faydasız bir bekleyiştir. Zaten ulusumuz beklemekten yorgun düşmüş ve rahat geçirdiği günlerinin esiri olmuştur. Düşmanın akıldan türetilmemiş dogmaları ve fikirleri kimimizin zihnini kuşatmış, bir topluluğu ise tamamıyla ele geçirmiştir.

Zafer başını kaldırıp dünyayı görebilmek ve onu değiştirebilmek için sorumluluk almakla başlar. İşimizi doğru yapmak, çalışmak ve hatta daha çok çalışmak zorundayız. Her neredeysek orada görevimizi doğruluk içinde gayretle yapmanın benliğimize borcumuz olduğunun farkında olmalıyız. Sahte sözcüklerle gelenlere “yalan söylüyorsun!” diyebilmeliyiz. Her gün yakınmaktan öte sızlananları görevlerini yaparlarken ne kadar samimi olduklarına dair sorgulamalıyız. Ve ne olursa olsun “işini iyi yapan insanlar”dan olmalıyız. Kimimiz yazacak, işinden gücünden yorgun ayaklarından ve birkaç saatlik dinlenmelerinden vaz geçip yazacak.  Kimimiz konuşacak, kabul etmeyen kulaklara, dinlemeyen beyinlere ve kapanmış kalplere konuşacak. Fotoğraflar ile filmlerle görünecek kimimiz karanlık inmiş gözlere. Bazılarımız yönetmeye aday olacak en çok çalışandan çok çalışacak, örneklerin içinde de örnek olacak başarılarından söz edildiğinde nihayetinde “herkesten çok çalıştı” denilecek.

Hepimizin için tarih düşünebilmeyi, karşı çıkabilmeyi, gerçeğe ve doğruya açık olabilmeyi, akılcı fikirler ile akılları canlandırabilmeyi başlatmak için gün Kurtuluş’a yeniden adım atma günüdür.

Göz için yaş akıtmanın, kaybedilen için ağıt yakmanın, geçen günler için maziyi hatırlamanın yeri, saati, kimliği artık yoktur.  Çünkü bu talan ve bu işgal sürdükçe varlığınızı borçlu olduğunuz tüm kimlikler, tüm kültür ve tarih öğeleri yalnızca sanal bir göz boyamanın ve beyin yıkamanın aracından öteye geçemeyeceklerdir.

Sevdiğiniz bir ömrü paylaşmak istediğiniz insan için, gözlerinde saf mutluluğu görmek için canınızdan can vermeye hazır olduğunuz çocuklarınız için, sizi bir dakika bile olsun boynu bükük görmek istemeyen, her başarınızda gururlanmayı borç bilen anne, babanız ve aileniz için, gün ülkenizi içine battığı derin ve kör bataktan kurtulmak için bu güç görevi üstlenme vaktidir.

Gün ülkemizin kurtuluşu için uyanma ve harekete geçme vaktidir.

Boş Mermer Hayalinin Hayalliği

Alev alev yanan topraklarımın üzerinde kaç parçaya bölündüğü belli olmayan yeni ülkeler, şehirler kuruyorum. Hepsinin ayrı planları ayrı dünyalar ve gelecek umutları var. Aralarında bu "gelecek" denen olguya hiç bir şekilde adapte olamayan birisi var yalnızca. "Ben" şehri.

Şimdi hepinizin "bu bir hastalıksa ben hastayım" diyeceğiniz durumu söylemeliyim. Maalesef sosyolojik hastalığımız aynı siyasetimizin "ileri demokrasi" hedefi gibi, öylesine ileri de ki göremiyoruz. İşte kişiliğimiz de tam bu durumda. Günlük yaşam telaşının, aylık hayat kovalayışının ve yıllık tavırlarımız öylesine belirlenmiş ve yelken açıp bizden uzaklara gitmiş ki, hayatı yalnızca kovalıyoruz. Bir gün "ben" olacağım dediğimiz gün için savaşıyor savaşıyoruz. Adeta taksitleri bitmeyen kredi kartı gibi, prensesini bulamayan Mario gibi...

Sonunda doğan bebek bir gün oluyor ve kendisi olduğu bir gün dahi yaşayamadığının farkında olmadan bir ömür biçiliyor mezar taşına, bu adam şu tarihler arasında "yaşadı" diye.

Mezar taşıma doğum tarihim ve ölüm tarihimi 0 yazın bile diyemem. Çünkü beni içine alıp sarmalamış olan vesayet buna dahi izin vermeyecek yüzü hoş kendi katı kurallardan ibaret.

Kendim olacağım bir gün için canımdan fazlasını talep eden bir hayat var.

Kalpleri iyi et, az yalan söyle ve söz verme.

Çubuk Krakerler

Bazen yoğun bazen ise gelgitli geçen bu dönemlerde coğrafyanızın el verdiği ölçüde bir aşınma gösteriyorsunuz. Kırgınlığı erteleme, gözyaşını krater dışına çıkarmama ya da titremenizi düşen sıcaklıklara bağlamak gibi.


Hayat bazen bir kez yaşanan döngüyü size ikinci defa yaşatmak için geldiğinde sizi iki farklı durumda buluyor. "Hayır, artık fazlasıyla bu duruma hazırım, kaçmak için yeterli güç, savaşmak için iyi derlenip toparlanmış bir zihinsel yapı ve bağışıklık kazanmış bir ruh." yahut "Evet, daha fazla savaşmak istemiyorum istediğin her neyse beni ona dönüştür ve yok et." Bu cevaplardan ve bunun sunduğu diğer alt seçeneklerden ne kadarına doğru ileri gideceğiniz ise yalnızca o an -göktaşı topraklarınıza dokunduğu an- karar verilecek durumlar. Çünkü yukarıda güneşi ve altınızda sağlam toprağı hissetmeniz hep anlık duygular. Kendinizi kaygan bir kayanın üzerinde bulup bulmayacağınızı size kimse söylemez.

Neyse ki seçimlerimi yapacakken bağlı olduğum ipleri bu sefer ben seçiyorum, kendimi bir örümcek ağına bağlamaktansa, bir gemi urganına bağlamış olmam kötünün gerçek anlamda iyisi. Ama asla iyinin bir kolu değil. Ben bu düzene isyan etmeye gelmedim ancak isyan içinde dinginlik aramanın da bir isyan olduğunu ve beni bastırmaya çalışacak isyankarlar ile karşılaşacağımı biliyorum. Huzurum yok, huzursuz ediyorum.

Güçler ve bunlara sebep olan kuvvetlerin zamansızlığı elbette bu yazımın zamanlamasını güzel güzel belirlerken anlık hissettiğim hoş duygulardan yalnızca bir tanesi hala yazabiliyor ve hala sık okunmuyor olmak. Bunlar birer özgürlük çubuk krakeridir ve kimse bu cümlenin içinde neden çubuk kraker kullandığımı merak edip beni sıkıştırmayacak. Ayna grubunu da yıllarca siyah gözlüklerinin arkasında görmüş olmamız da onların bu özgürlük çubuk krakerini sevmelerinden ileri gelmiyor mu?

Daha fazla saçmalamak yok.


Gidelim ve gelenleri karşılayalım.

Yerden Yüksek Alınan Nefesler

Her gün farklı bir hayat yaşamanın önemini en bayat romandan da, din kitaplarından da, ders kitaplarından da  duyarsınız. Kesinlikle doğru olan bu önermenin aslında doğru tanımı, dünya kimlerle nefes aldığını öğrenmen için çok büyük ve ömür buna yetmeyecek kadar küçük.

Diyalektik duyargalar sarıyor hemen beynimi, o halde diyor hiçbirisini tanıma, tam bir mutlulukla şunu söylemelisin: "dünyayı sevmek onu tanımak ve bu dünyadan bu şekilde gitmek zorunda değilsin." Bir depresyona yakışacak bu sözleri tüm kalbimle söylesem de, her zorluğun her acının ve her sıkıntının getirisi geçtiğiniz kapılar. O geçtiğiniz kapılar arasında tanıdığınız yeni insanlar, yeni deneyimler.

Her yeni insanda yerden yükselir 3 metre tepeden bakarım kendime, nasıl da kaptırmışım kendimi konuşmaya, hayatımı sunmaya, akıllı akılsız insanların hayatına bir iplikle dahi olsa bağlanmaya. Sonra tepeden, yükselip güldüğüm yerden iner o anın heyecanına katılırım. İş yerimde yaptığım ilk tartışmada yüzlerimiz öfkeden kıpkırmızı olmuş haldeyken, istifa ederken o son imzayı attığım dakikalar, arabamla yaptığım ilk kazam, onun bana başka bir gözle baktığı ilk dakika... Uzun ya da kısa sürse de hep yukarıların 3.metresindeydim. Yeni bir kapı açıldığında, yeni bir insan tanındığında aynı nefesi paylaştığın başkalarını keşfettiğinde, yaşadığım hayattan tat alıyorum. Acı, tatlı, buruk... Ne olursa olsun bir tat.

Her gün yeni bir hayat, yeni bir insan, olgun bir düşünce versin. Modern dönemin belki genlerimize kadar soktuğu iç bakışımızdan çıkıp kendimizden dünyayı görmektense dünyada ki kendimizi görmemiz zaten tüm dünyada yaşaması giderek güçleşen ama ona oranda da uzayan bir ömrü çekilir hale getirecektir.

Bence...

Gece Uyumamış Çocuktan Uyuyanlara Anlatılan Masal

"...sesimi duyan var mı?"
Burada herkesin 17 Ağustos için bir "kara" hikayesi vardır.

Ben nasıl uyanıp nasıl dışarı çıktığımızı hatırlamıyorum. Üzerimde ne olduğuna dair en ufak bir fikrim de yok. "11'inde bir çocuk" denilse, ne 11'i kabul ederim o gece ne çocuk ifadesini.

Gecenin o saatinde uyumayan çocuk olur mu?

Gecenin o saatinde ekip arabasıyla bizi görmeye gelen babamın arabayı park ettiği, eski evimizin 150-200 metre uzağında ki o arsanın kenarından geçtim bu akşam. Hiç hatırlamadım orayı gördüğümde ama hiçbir şeyi de unutmadım. Sürekli devam eden anonslarda geçen, "haritadan silinmek", "dümdüz olmak" gibi ilerleyen günlerde defalarca duyacağım bu kelimeleri o gece öğrendim. "Evimize ne oldu?" diye de sormadım.


Sustuk,bazen insanlara, bazen insanlarımıza ulaşmaya çabaladık.

Gözlerimiz uykusuzluk falan dinlemeden ancak sabahın ilk ışıklarıyla yayına başlayabilen kanallarda gördüm bir gece öncesinde duyduğum kelimelerin manasını. Bir kaç hafta sonra "depremle yaşamaya alışmak", bir kaç ay sonra "bir sonra ki deprem ne zaman olur" sorularını ve daha üzerinden bir yıl bile geçmeden "en seksi erkek" soruları/tanımları yine aynı televizyonlardan ulaştı.

Depremde hiçbir yakınımı kaybetmedim, çadır kentte çıkan yangınlarda, olması gerektiği yerde olmayan çadırlarda, kepçelerle ve kireçlerle gömülen insanlarda, ceset hırsızlarında kaybettiğimiz insanlığımızı aradım çocukça bir zihniyetle yer altında kalsam ne yaparım diye yorgan altına girip nefesimi tuttuğum zamanlarda.

Akut'ta, bize düşman diye anlatılan Yunanistan'ın yardımlarında, ölen eşinin yanıbaşında ameliyat yapan doktorda da kaybettiğimiz ve bir daha bulunabilir mi denilen bazı duyguları bulduk, ağladık, hem de çok.

Bugün alınan ders var mı?  derseniz duble yol derim. İnsan, insanın kurdudur yine birbirimizi yemek en kolay ve en kısa yol. Yine "can" acısı yaşamak ise en acı son ama "7.4 yetmedi mi?" sorusunu duymakta zor.

Bir gün başkaları sallanan lambalara bakıp "aaa bak deprem oluyor" diyecek bir başkaları da vücudunun hangi bölümünden geldiğini bilmediği belki onlarca acıyı unutup bir ışığa, bir kurtarma köpeğinin gözlerine ya da haber atlatma peşinde ki gazetecinin kamerasının ışığına muhtaç bakacak.

Unutmayanlar ise o gece uyuyamamış "çocuklar" olacak. Masal anlatmayı unutmuş büyüklerinin yanında.

Ne Zaman Kötü Oldum

"...burada, tek korunma yolu, kötülüğün üstünden akıp gitmesini sağlamaktır (...) kötülüğe kayıtsız kaldım; ona içimde yer vermedim" -Oğuz Atay, Tutunamayanlar-

Ne zaman bu kadar kötü oldum?

İyiliğin görselinde yaşadığım güvenin ve vicdan kaybının arkasında güven içinde yaşarken iyi olmaktan vaz geçtiğim zaman oldum. Düşman olmanın, düşmanı bulunmasının "kıymet" sayılacağını düşündüğüm, elde ettiklerimi ikiye katladığım, "bir" ile birden çok daha fazlasını elde edebileceğimi gördüğüm, bazen elinde bulunmayan ile elde etmek istediğimi satın alabildiğimi gördüğüm an ya da sadece ödeme tarihi geçmiş bir fatura için son saniye koşusuna çıktıktan bir iki dakika sonra oldum.

Görselim hala öyle, acılardan, nefretten, tartışmaktan, kırmaktan ve savaştan hoşlanmıyorum gibi. Hoşlanıyor muyum ? Size gülümseyerek "hayır" diyeceğim.

Her dakika alışverişte olmayı, güç dünyasında taraf olmayı, kendi yanımda olanlarla olmayanlara karşı sevgisizlik seansları yapan bu "ben" değilim. Yazmayı bırakıp, uygulayan ben değilim. Ben yazıyorum, "ben", olmadığım şeyin "ben" olmasından korktuğum için korkan ve yazan bir adamım. Kendime kanıtlayacaklarım olmalı, kendimi savunacağım metinler de aynı zamanda.

Fay Hattı

Bugün 29 Ekim,

Türkiye artık "kan" ile anılan ülkelerden birisi. Artık ülkemizin bir kesimi ölüm tarlası, ölümler ekip bu ölümler üzerinden "söylem" hasat ediyoruz. Ölümlerimiz tohum veriyor, toplayıp "nefret" saklıyoruz belimizde, ceplerimizde, ayaklarımızda.

Deprem vurdu bizi, canımızı yaktı, haberlerde okuyunca şehitlere verdiğimiz "profil fotoğrafı değişikliği" tepkisinden öteye geçtik. Yardıma koştuk, para yolladık, bizden çalanların yollayamadıklarını yolladık, elimizde avucumuzda bulamadık, kartlardan bağışladık, geleceğimizden çaldık, yolladık. Ama ölüm ekili topraklardan bir başka deprem vurdu bizi. Öylesine bölünmüşüz ki, paramparça olmuşuz birbirimize küfüre dönüşmüş bölünmüşlükler ve dinar depreminden, marmara depreminden daha çok kayıp vermişiz, bu farkındalıkla birlikte.

Bu gün bir halkın hayalini gerçekleştirmesinin 88. yıl dönümü, ölümün, depremin hasat günü olarak anmak düşmüş bizim neslimize. Bugün alev alev yakmışız hayallerimizi, yalan yarıştırıyoruz gün be gün, ahde değil de taşa toprağa buluta olan borcumuz yakacak bizi düştüğümüz bu vefasızlık içinde.

29 Ekim bundan sonra benim için kaybeden ülkemin, kaybeden halkımın, kaybolan hayalin ve geleceğin yas günüdür. Başınız sağolsun.

Diri Kuvveti

Bir durumun yaratıcısının bildiği tek şey o durumun yaşattıklarıyla ilgilidir. Çevresinde ne kadar çok kayıp ya da buluntu dost olursa olsun hatta bunlardan bir çoğu onu sevgisiyle kuşatmış dahi olsun, sonuç ne yazık ki fazlaca değişmiyor. "Dert çekenin..." sözü kişiye miras kalan seçeneklerden biri olmayı sürdürüyor.

Zaman neleri tamir eder ya da yarı yolda bıraktığında sizi kimlerin ellerine emanet eder bilinmez ama dünyanın bir süreç olduğu ve hatta yaşanması gereken bir süreç olduğu düşünüldüğünde bunun en belirgininden bir oyun teorisi olduğunu ve olması gerektiği için olduğunu kabul etmek gerekiyor.

Miraslarımızı elimizde tutmak, yaşananlara saygı göstermek ya da isyan etmek... Tümü elimizdeyken ve tüm bu sınırlılıklar ve özgürlükler evreninde adım atabilme seçeneğine yahut lüksüne hala sahipken yapmak gerekiyor. Denemek denemek sonra başa dönmemeye çabalayarak bir ömrü tüketmek...

Tek korkum yorgunluğum, yorulmak, düşüpte kalkmaya heves edememek. Korkum korkmaktan yana, yoksa herkese yetecek raddede zamana yayılmış gücüm mevcut.

Özgürlüğün Zincirinden Soğuğu Hissetmek

Daha başında konuştuğumuz gibi, Türkiye'nin ortasında bir başına ve özgür biriyim.

Değil mi ki istedğimi alamamış, umut ettiğinden öte bir kaç kağıt parçasına köle edilmiş bir adamım. Özgürüm ben demek ki. Salı ve Çarşamba... Bazen daha fazlası ben istediği otobüse binen istediği yerde inip o gün canı nerede sabahlamak istiyorsa orada sabahlayan birisiyim. Koşuşturmalarım, telefonda ağlayanlarım ya da canı can sıkmak isteyenlerim yok. Varsa bile onları bir güzel laflarımın arasına alır üzerim, kırarım.

Özgür bir adamım ben. Kendi seçimlerimdir her attığım adım, karar verişlerim ya da nakit alışverişlerim. Dostlar alışverişte görsün, sonra gelsin halim hatrım sorsun...

Olmaz...

Sordurtmam...

Ben özgürüm, tıpkı en başında konuştuğumuz gibi. Bir başına ve özgür.

Ağaca Çıkıp Yukarıdan Kendimi Görmek

Hayalin mutfak umudun yemek olduğu bir evrende yaşarken aç kalmanın ne garip olduğunu da yine aynı yerde öğreniyorum.

Aracım, gerecim, sevenim eksik. Garip zamanlar içinde garip bir burada kalış eşliğinde yaptığım hareketlerin nedeninin niçinini sorguluyor verdiğim cevapları koyduğum yeri bulamıyorum.

Bulamıyorum...

Aramaktan vazgeçemem...

Vaz geçmek ?

Uzun uzadıya bekle

Sabah…

Sabahın körü…

Yatağımdan sanki 1-2 saat önce yatmamış gibi kalktım, güneş enerjisiyle sallanan çiçek, çalan alarm, heyecanlı kalbim… Beni hangisinin uyandırdığını hatırlamayacak kadar hızlı atlıyor saniyeleri zihnim.

Paket… Hediye paketi…

İşte, masanın üstünde duruyor. Onu elime almak mı yoksa yerinin nerede olduğunu hatırlamak mı daha uzun sürdü bilemem ama sanırım ilki. Son kontroller ve evet hazır. Sınırlı sayıda kıyafet uyum ölçütlerinden haberdar olan kendimle o gün en uygun olabilecek kıyafetleri seçiyoruz, sanki öyleymiş gibi her özel anımda da iyi madem converse’leri giyeyim bugün der zamanı aşırı harcadığımı fark edip yine en sonunda kolay giyilen ilk ayakkabıya razı gelirim.

Beklemek…

Gülümseme, bekleme, gülümseme, bekleme… Heyecan.

Yok…

Yine sensizim, sensiz başlayan her gün gibi özenmiyorum yaşamaya. Özlem biriktiriyorum bir de birikebilen birkaç şeyi atıyorum aynı kumbaraya. Geç kalkıp göz hizasına gelmesini beklemekte vardı güneşin. Seni beklemeyi seçiyorum yine bana yetmeyen zamanların içinde. Gecemi gündüzümü, nefes almayı yeniden..

Bunları diliyorum senden.

Hani olurda gelirsen yanında getir, çok özledim de…

Ne Clark Kent'im Ne Superman'im

Yazar, dünyayı elleriyle yaratan falan değildir, hayal kuran aşıktır, hayallerin sahibi sevgilidir, yazar fotoğraf çekendir.

Fotoğraf, farkeden için gerçeği kaçırmaz, yalanı, doğruyu ve kabul etmek istemediğimiz gerçekleri dahi bize net olarak sunar. Kendimizin Clark Kent'i olur Superman'i çekeriz. Sonra bir daha içimizden gelmez Superman olmak belki ama dayanamaz bir kaç can acısına deva olabilmek umuduyla göklere çıkarız mutlu olacağız sanıp, umut dolmak adına.

Günler, ay ve yıllar. Geçmeleri bir o kadar kısa ve anlaşılmaz süren zaman bütünlükleri. Artık herşeyin yerli yerinde yürüdüğünde emin olduğunuz zaman bu huzur beklediğiniz emin olma duygusu şimdi de inanılmaz bir rahatsızlık mı yaratıyor ?

Ya yanlış seçimler yaptınız, ya da rahat battı. Başkta hangi türden bir açıklama yakışır bilinmez ancak her gün seçimlerimiz için doğan bir gündür yalanlarına kanmayı bırakmak akıllıca olacak.
Deli gibi davranmadıkça kendimize çıkan yolu elde edemeyiz. Bir deliden beklenen cesareti göstermedikçe o dahi ve deli çizgisinde dünyaya adanmış insanların yakınından dahi geçemeyiz.

Clark Kent olabilir, Superman olmak için yeterli asil Kripton kanını damarlarımızda gezerken bulamayabiliriz.

Nil Karaibrahimgil'e selam olsun :)

Bu gece ne olsak ?

Uyumuşsundur şimdi...

Kıvırcık saçların dayanmıştır yastığa sabah bir kısmı düz bir kısmı "yine kıvırcık" olarak uyanırsın. Belki de bir sürü rüya dönüp dolaştırmıştır seni yatağında yine "karmaşık bir kıvırcık" olur saçların.

Görebilsem keşke zihnini, bir bir açsam her kelimenin altını rüyalarınla, korkularınla oynayabilsem. Bir endişen olsam mutluluğuna dönüşsem, görsem kaç kişisin, kimsin... Her soruma cevap veren zehir gibi aklın olsam. Sen olsam, senin olsam az senin sevdana ya neyse...

Uyumuşsundur şimdi...

Gözlerini kapatmışsındır, birisi yarım açıktır belki -bebeklerde olur öyle- dünyayı denetler yaramazlar dünyanın onlara verdiği ilk akılla. Ne zaman anneleri gelir yakınlara; az bir kokusunu dahi duysa yeter zaten. Hemen kapanır o göz. Tam güven var çünkü sonunda. Bana güvenir misin ki ?

Güvenim olur musun peki ? Bir poliçen var mı doldurabileceğim, tüm hayatımı sana emanet edebilir miyim? Hayallerimi, kalan ömrümü, kimi zaman kırılan kalbimden kalan parçaları, ansızın kaybettiğim aklımda ki güzel anıları ? Hayalim...Sen.... Dünyam hayalimin üzerine kurulan masallar. Hepsi senin güvencende o güzel parmaklarından biraz aşağıya in ve gör, avucunun hemen içinde. Sormadan tüm bu soruları sana, teslim ettim hepsini birden işte. Oldu bir kere neyse....

Gülüşün niye böyle ki ?

Ben anlamadım. Cevap veremediğin sorular mı demek bu yoksa, belki de umursamıyorsun beni öyle mi ? Bir çocuk soru sorduğunda gerçekten yanıt bekliyordur, onu geçiştirmek adına senin için geçici onun için bir ömür boyu geçerli verilmiş söz mü yoksa? Gülüşün mü olsam acaba ? Güzel bir yüze en çok yakışan şey olurum ne güzel, bir sevgilinin aşık olduğu olurum, her ortaya çıkışımda bana bakar ve işte bu gülüş için bu kızın bu halini bir kez daha görebilmek için... ölmeye değer... Ölürüm demiyorum ki ölmeye değer diyorum kızılmamalı buna hemen. Sevgilerin bir çoğu böyledir, sevgi duyduğun şeyi kaybettiğinde acısı dünyayı geçer, ölmek kolay yolu seçmek. Bu sebeple can vermek öyle çokta büyütülecek bir durum değil ki.

Seni sevmek, her uyuduğumda uyanacağımı, uyanıyorsam eğer; o dünyada senin de varolduğunu bilmek demek. Ne kadar uzak olsakta şimdi senin olduğunu bildiğim Dünya benim hayalim :)

İyi ki varsın değeri gönlümden yüce kız, yerlere göklere sığamazsın da gelir benim kalbimi tıpta tanımı olmayacak hastalıklara sebep olacak şekilde doldurursun.

Seni çok seviyorum ve inan bu çok eğlenceli şeyi bir ömür hiç durmadan yapmaya kararlıyım. :)